Daniyal Khan

Ik speel videogames sinds ik nog niet eens mijn veters goed kon strikken, wat misschien verklaart waarom ik een perfecte gank op de midlane in Dota 2 kan uitvoeren, maar nog steeds af en toe struikel over mijn eigen veters. Met meer dan 12.000 uur in Dota 2 heb ik waarschijnlijk meer tijd besteed aan het verdedigen van de Ancient dan aan iets dat je "productief" zou kunnen noemen, tenzij je het uitleggen aan mijn team waarom "mid or feed" een geldige strategie is, meetelt.

Als ik geen spreuken aan het uitspreken ben of zwaarden kruis in Assassin’s Creed (ik stel me graag voor dat ik in een ander leven een aardige huurmoordenaar zou zijn), probeer ik waarschijnlijk mijn team te redden in Fortnite of een snel potje padel in te plannen om de vele uren achter het scherm in balans te brengen.

Schrijven over videogames was voor mij een logische carrièremove – iemand moest er tenslotte voor zorgen dat Dota-spelers hun plek in de spotlight kregen. In het afgelopen decennium heb ik bijna 10.000 artikelen geschreven voor enkele van de grootste namen in de gamejournalistiek, over onderwerpen variërend van meta-shifts tot het eeuwige mysterie waarom mijn support altijd vergeet wards te kopen.

Als ik niet aan het typen, gamen of tegen mijn scherm aan het schreeuwen ben, kijk ik meestal anime en droom ik van een wereld waar respawns echt bestaan.