Daniyal Khan

Eg har spelt videospel sidan før eg kunne knyta skoa mine skikkeleg, noko som kanskje forklarar kvifor eg kan utføra ein perfekt gank på midlane i Dota 2, men framleis snublar i skolisser av og til. Med over 12 000 timar i Dota 2 har eg truleg brukt meir tid på å forsvara Ancient enn på noko som kan kallast «produktivt» – med mindre det tel å forklara til laget mitt kvifor «mid or feed» er ein gyldig strategi.

Når eg ikkje kastar trylleformlar eller kryssar sverd i Assassin’s Creed (eg likar å tru at eg hadde vore ein ganske god snikmordar i eit anna liv), prøver eg sannsynlegvis å redda laget mitt i Fortnite eller pressa inn ein rask runde padel for å balansera alle timane framfor skjermen.

Å skriva om videospel var eit naturleg karriereval – nokon måtte jo sørgja for at Dota-spelarar fekk representasjon. Dei siste ti åra har eg skrive nesten 10 000 artiklar for nokre av dei største namna innan speljournalistikk, om alt frå metaendringar til det evige mysteriet om kvifor supporten min alltid gløymer å kjøpa wards.

Når eg ikkje skriv, spelar eller ropar på skjermen, ser eg som regel anime og drøymer om eit liv der respawns er verkelege.